“Bizi birbirimize düğümleyen yollara rağmen…” demiş İclal Aydın kitabın kapağında. Ben de kitabı okurken çok fazla insan ve çok fazla düğüm olduğunu düşündüm. Bu benim kitaba bir iki gün ara verdiğimde ondan kopmamı sağladı. Neyseki son 150-200 sayfada (kitap 419 sayfacık) hikayeye odaklanabildim ve keyif aldım. Açıkçası kendini çok kolay okutan bir kitap değil. Bununla birlikte güzel bir hikaye örgüsü var ve sonlara doğru sizi sarıyor.
Ihlara’da Ethem’e aşık Nariye ile başlıyor hikaye. Nariye’nin kız kardeşi Samire ve umutsuzluğunda kaybolmuş İsmail ile tanışıyoruz sonradan. Yaşar ve Ali’nin aşkı, Hacı Gavras Bey’in geçmişi, güzeller güzeli Lemide Hanım ekleniyor onlara. Sonra kendimizi Berlin’de bir otelde buluyoruz. Lorin, Franz ve Penelope bambaşka bir hikaye anlatıyorlar.
Sonunda bütün hayatlar birbirine çıkıyor.
Miyop Prenses 