Beyninizin içerisinde bağıran ve hiç susmayan seslerle mücadele etmek, gerçek ile hayali ayırt edememek, birazcık huzur bulabilmek için ölmeyi istemek bunlar kitabın kahramanı Lori’nin günlük yaşantısının rutiniydi. Çok korkunç değil mi hayal edince? Bu kitabın sevdiğim tarafları Lori’nin ve yakınlarının hissettiklerini okuyana da hissettirebilmesi, okuyanı o ana götürebilmesi ve samimiyeti oldu.
Lori Schiller şizofreni hastası genç bir kadın. Çok da cesur bir insan. Kendisini bu kadar inciten hastalığının ona yaşattıklarını tam da iyi olmuşken bu kitabı yazmak için tekrar tekrar hatırlamak, hastalığı ve hastaykenki davranışlarıyla ilgili insanlarla görüşmeler yapmak çok zor olmalı.
Uzun bir mücadeleyi anlatıyor bu kitap. Kitabın üçte ikisinden fazlası hasta olduğu dönemi anlatığı ve benzer olaylardan oluştuğu için sıkılıyorsunuz.Hastalık gibi üzücü bir konuyu anlattığı için insanın eli de gitmiyor sürekli okumaya. Benim kitabı bitirmem iki haftayı buldu. Bu nedenle illa alın, süper bir kitap diyemem. Bununla birlikte benim gibi insan davranışlarına ilgi duyan birisiyseniz, öneririm. Hastalığı kullandığı ilaçla birlikte hafiflediğinde Lori’nin hastalığını özlemesi gerçekten ilginç ama bir o kadar da normal mesela.
En sevdiğim bölümü ise kitabın burası oldu. “Bana gerekli olan şey bir hayat”
Kitabı okurken bana eşlik eden dostuma da teşekkürü borç bilirim 🙂
Miyop Prenses 